Robbert-Jan de Witte (1966) is klassiek geschoold aan De School voor Fotografie en Fotonica in Den Haag. Daar veranderde de manier waarop hij keek: objecten werden ontleed tot lijnen en vlakken. Vlakverdeling en lijnenspel zijn nu nog steeds kenmerkend voor zijn architectuurfotografie. Voor diverse opdrachtgevers volgt Robbert-Jan nu met zijn camera een bouwproces van begin tot eind met als resultaat een helder beeldverslag, een fraai fotoboek en bijzondere kunst voor aan de muur.
Kijken naar lijnen en vlakken
‘Mijn eerste architectuurfoto’s maakte ik in de Schilderswijk in Den Haag. Daar werden destijds rijtjeshuizen gesloopt. Wat overbleef waren de muren van naastgelegen panden waarbij de tegels van de badkamers soms nog zichtbaar waren en halve trappenhuizen overbleven. Ik fotografeerde ze zwart-wit en drukte ze keihard af in de doka, waardoor het beeld heel grafisch werd. Klaas Sans, mijn tekenleraar op de School voor Fotografie en Fotonica, leerde mij op een andere manier te kijken door mijn lens: niet alleen kijken naar objecten maar ook naar lijnen en vlakken.
Na het afronden van de fotografie-opleiding in Den Haag, verhuisde ik naar Amsterdam waar ik als reclamefotograaf aan de slag ben gegaan. Vrij werk ben ik altijd blijven maken omdat ik daar het beste mijn ideeën en passie in kwijt kan.’
Fotoboek en kunst
De afgelopen drie jaar heeft mijn liefde voor architectuur weer de overhand genomen en vooral de herontwikkeling van gebouwen met een verhaal intrigeren me. Op dit moment fotografeer ik panden die compleet gestript zijn: bouwval, beton, vlechtwerk, glas en bouwafval. Ik leg het hele proces tot de oplevering vast. Mijn opdrachtgevers zijn vastgoedeigenaren en projectontwikkelaars, zoals Boelens de Gruyter en Cairn Real Estate. De foto’s die ik maak krijgen drie functies: ten eerste natuurlijk het vastleggen van het bouw- of renovatietraject. Daarnaast worden de beelden gebruikt in een bijzonder fotoboek voor de stakeholders van het pand. De meest bijzondere foto’s worden op groot formaat uitgeprint en krijgen een plekje in het gerenoveerde gebouw.
Onvoorspelbaar proces
De periode van de sloop vind ik het meest boeiend: een onvoorspelbaar proces dat veel vraagt van je improvisatievermogen. Altijd is er chaos en troep: water op de vloer, half afgebroken muren, geen ramen meer en overal stof. Af en toe haal ik een klein verstorend element weg of sleep er juist spullen naar toe als kleur- of vorm-accent. Ik fotografeer altijd met natuurlijk licht. Soms is het te donker en is het contrastverschil zó groot, dat ik meerdere belichtingen maak om tot één evenwichtige opname te komen. Ook ben ik altijd geboeid door beton: de structuur, de hardheid, de onverzettelijkheid ervan. Bij het fotograferen van beton kies ik vaak voor een simpele manier van fotograferen: de camera waterpas zodat verticale lijnen parallel blijven. In de serie van Guadeloupe heb ik juist gekozen voor een scheef camerastandpunt omdat ik daarmee een meer spannende compositie kreeg. Zo zorgt een project altijd weer voor nieuwe creatieve kansen en uitdagingen.’
Tekst: Robbert-Jan de Witte
Dit artikel is gepubliceerd in ArchitectuurNL nummer 5 van 2018
Schrijf je in voor de nieuwsbrief
Ontvang iedere week het laatste nieuws en informatie op het gebied van architectuur in uw mailbox.
Gerelateerd
Tags:
architectuurfotografie