De Rotterdamse fotografe Miriam van der Hoek maakt portretten van mensen en gebouwen. Ze zoekt de stilte op in haar doorgaans zo drukke stad, door ’s ochtends vroeg met haar camera op pad te gaan. Op zoek naar de essentie. Waar gaat een gebouw over, wat maakt een gebouw nou juist dat gebouw? In het licht van de vroege ochtend tonen gebouwen en mensen zich in al hun kwetsbaarheid.
Gezang van een merel weerkaatst tussen gebouwen. Het is
nog donker en ik kan de vogel niet zien. Stoplichten laten loom knipperend
oranje licht vallen op een verlaten kruispunt. Straks, als de drukte weer
begint, zullen ze aan de slag gaan. Nu nog even niet. Wieltjes van een rolkoffer
volgen haastige voeten over ongelijke stenen. Een sirene klinkt in de verte.
Verder is het stil.
Stilte zoeken in fotogafie
Het is die stilte die ik op zoek om portretten te maken
van gebouwen zoals ik ze ook van mensen maak. De stilte in mijn gewoonlijk zo
drukke stad biedt ruimte voor reflectie. Voor echt kijken. Voor echt verbinden.
Waar gaat een gebouw over. Wat maakt een gebouw nou juist dat gebouw.
Op zoek naar de essentie
Net zoals bij portretten van mensen ga ik op zoek naar de essentie. Het kan kracht zijn en bravoure. Maar ook ingetogenheid en melancholie. In de stilte en het vroege zondagochtend licht lijkt het of die essentie meer naar voren komt. Los van de afleiding van het dagelijks leven. Waar gaat het werkelijk om. Wat is wezenlijk. Met deze serie wil ik uitnodigen daarbij stil te staan.
Een patroon in de bakstenen. Een ronding. Pilaren die grootsheid geven aan een entree. Raampartijen verdeeld met verweerde roeden. Zonder de gebruikelijke afleiding om zich heen laten de gebouwen zich aan me zien. Naakt. Zoals mensen dat ook kunnen zijn zonder dat waar ze zich normaal mee omringen.
Onverwachte ontmoetingen
Soms heb ik onverwachte ontmoetingen. Zoals met een dame die me de weg vraagt maar even moet wachten. Het juiste licht is er maar zo kort. Tien minuten. Vijftien hooguit. Ze begrijpt het gelukkig en heeft geduld. Voor even delen we de verstilling. En die keer dat een jongen wil weten wat ik aan het doen ben. Zijn adem ruikt naar drank. Hij komt net van een feest en het is laat geworden. We lijken totaal verschillend maar in een bijzonder gesprek over levensvragen dat zo maar ontstaat, blijkt dat we meer gemeen hebben dan je op het eerste gezicht zou denken.
Gebouwen en mensen tonen zich in het licht van de
vroege ochtend in al hun kwetsbaarheid. Ik ben vereerd daar getuige van te
mogen zijn.
Tekst en fotografie: Miriam van der Hoek
Dit artikel is gepubliceerd in ArchitectuurNL nummer 2 van 2019
Schrijf je in voor de nieuwsbrief
Ontvang iedere week het laatste nieuws en informatie op het gebied van architectuur in uw mailbox.
Gerelateerd
Tags:
architectuurfotografie