Ik ben geen architectuurfotograaf, ik fotografeer mensen op straten en pleinen. Gebouwen en bruggen zijn mijn onmisbare decor; zoals een toneelspeler een mooi decor nodig heeft, zo hebben de mensen die ik fotografeer dat ook. Als straatfotograaf hang ik graag rond op plekken met veel glas en strakke lijnen. Mijn dankbaarheid is groot als er iets gebouwd wordt dat het oog verwent. Maar vooral ook als je als fotograaf iets toe kan voegen door er een paar mensen voor te laten lopen.
Ik moest eens de man fotograferen die over de gebouwen van de toenmalige PTT ging. Hij vertelde me dat hij geen zin had geld uit te geven aan iets wat niet functioneel voor het bedrijf was. Het hoefde dus geen mooie foto te zijn. Daar kan ik me ontzettend kwaad over maken. Opdrachtgevers bepalen voor vele tientallen jaren onze omgeving. Ik ben misschien een beetje visueel ingesteld, maar ik word blij van een omgeving waar mijn oog prettige dingen ziet. Sterker nog: ik denk dat een omgeving met veel lelijkheid de geestelijke gezondheid aantast. Wat mij betreft zouden architecten verplicht moeten worden hun ontwerpen hieraan te toetsen. De Zwarte Madonna in Den Haag is gelukkig inmiddels verwijderd. De brandweerkazerne in het Utrechtse Leidsche Rijn is ook zo’n ding waar uitsluitend betonstorters blij van worden en zeker niet de mensen die er dagelijks langs lopen of in moeten werken. Maar goed, de laatste jaren wordt er ook weer veel moois neergezet. Als straatfotograaf hang ik graag rond op plekken met veel glas en strakke lijnen. Mijn dankbaarheid is groot als er iets gebouwd wordt wat lekker in je foto’s past, waar het fijn vertoeven is omdat het oog wordt verwend. Maar vooral ook als je als fotograaf iets toe kan voegen door er een paar mensen voor te laten lopen.
Tekst en fotografie: Michiel Wijnbergh
Schrijf je in voor de nieuwsbrief
Ontvang iedere week het laatste nieuws en informatie op het gebied van architectuur in uw mailbox.
Gerelateerd
Tags:
architectuurfotografie,
door de lens,
Michiel Wijnbergh