Zijn fascinatie voor daglicht wortelt in zijn overtuiging dat hij er voor zijn welbevinden voor een heel groot deel van afhankelijk is. Daglicht is voor hem dan ook een dagelijkse behoefte. Zeker nu het voorjaar op aanbreken staat en hij daglicht letterlijk in al zijn dynamiek kan ervaren. Dat gevoel wilde Atto Harsta naar binnenhalen. En omdat hij wist dat kunstlicht daglicht nooit kan evenaren, richtte hij zo’n tien jaar geleden Stichting Living Daylights op. Al evenveel jaren trek hij als een daglichtmissionaris door het land om het daglichtevangelie te prediken.
De stichting is niet alleen opgericht uit idealisme, maar ook uit teleurstelling en verbazing. Zo vond Atto Harsta het tijdens zijn opleiding als architect aan de TU in Delft ronduit stuitend hoe weinig aandacht er was voor de kwaliteit van de binnenkant van het gebouw. Er werd hem maar bar weinig bijgebracht over de menselijke behoeftes ten aanzien van de binnenruimte. Het curriculum ging eenzijdig uit naar vorm en kwaliteit van de schil.
Hij studeerde van 1990 tot 1996 in Delft. Een periode die het einde markeerde van de volgens hem vreselijke glasarchitectuur. De tijd van strakke icoongebouwen met spiegelende zilveren en blauwe gevels die zich totaal afzonderden van hun omgeving.
Harsta vond dat het anders moest en ging zich verdiepen in daglichttoetreding. Wat hem voor ogen stond, was hoe je daglicht in al zijn kleurrijke en wissellende intensiteit zo optimaal mogelijk een gebouw kon binnenbrengen. Want als je er buiten energiek en blijmoedig van wordt, dan snap je dat kunstlicht een wel heel armzalig alternatief is.
De integrale tekst van dit interview met Atto Harstra staat in ArchitectuurNL #02.
Klik hier voor een gratis kennismakingsexemplaar.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief
Ontvang iedere week het laatste nieuws en informatie op het gebied van architectuur in uw mailbox.
Gerelateerd