Projectgegevens
Architect | Casanova Hernandez Architecten, Rotterdam |
---|---|
Opdrachtgever | Nijestee Vastgoed, Groningen |
Hoofdaannemer | BAM Wilma, Groningen |
Adviseur Constructies | Dijkhuis, Groningen |
Adviseur Installaties, bouwfysica en akoestiek | J.P. van der Weele, Groningen |
Adviseur Bouwmangement en bouwkosten | Nijestee Vastgoed, Groningen |
Projectarchitecten | Elena Casanova en Jesus Hernandez |
Medewerkers | Thomas Vooges, Hung Tran, Daniel Forteza Rey, José Jaraiz, Francisco Carrasco, Sophie Pfeiffer, Paul Verhoeff, Daniel Heussen |
Oplevering | 2005 |
Bouwsom | € 650.000, incl. installaties, excl. inrichting en BTW |
Bruto vloeroppervlak | 611 m2 |
Tekst | Indira van 't Klooster |
Foto's | Ger van der Vlugt |
In de Schildersbuurt van Groningen realiseerde Casanova Hernandez Architecten drie vrijstaande villa’s, op een vrije kavel die ligt ingeklemd tussen een rij bergingen van het allergoedkoopste hout en een buurthuis uit de jaren tachtig.
Casanova Hernandez besloot de twee zwakke punten van de locatie tot uitgangspunt van het ontwerp te maken: de houten bergingen en de ongestructureerde openbare ruimte. Een meanderende ‘schutting’ werd drager van het plan.
De houten wand definieert aldus de relatie tussen de woningen onderling en de relatie met de bestaande omgeving. Waar de schutting overgaat in muur ontstaan huizen, garages en bergingen. Waar de meanderende wand dienst doet als schutting worden voor- en achtertuinen gevormd.
Elke woning steekt op de eerste verdieping over de schutting heen. Compositair een intelligente ingreep, die ook voorkomt ook dat de woningen zich geheel en al terugtrekken achter hun verschansing.
De drie woningen hebben verschillende afmetingen. Dat heeft vooral gevolgen voor de omvang van de overmaat in de vide die in elke woning is aangebracht, en voor de ruimte op de eerste verdieping.
Met Folding Walls bewijst Casanova Hernandez Architecten dat het heel goed mogelijk is om schuttingen te gebruiken als structurerend én esthetisch element. Maar juist door de aanwezige bergingen als uitgangspunt te nemen, er als het ware mee in dialoog te treden, gebeurt precies datgene wat de architecten hebben willen vermijden: tussen de bergingen en de meanderende muur ontstaat een ongedefinieerde restruimte waar weinig meer mee is aan te vangen.